Ik ben al ruim twee dagen op pad als ik in alle vroegte het Gavalljoch bereik. De dagen hiervoor struinde ik door het Gamperdona dal en de noordelijkste gedeeltes van Zwitserland. Ik zie de prachtige Lünersee. De regen, die me vanaf de start van de etappe begeleidde, trekt weg. Donkere wolken pakken zich samen boven het Rijndal, maar daar hoef ik gelukkig niet heen. Ik zet koers naar het oosten, dwars door het Rätikon gebergte, waar de zon schijnt. Op weg naar het avontuur. Mijn huttentocht in het Montafon is nu echt begonnen.
Kilometers eenzaamheid, stilte en prachtige vergezichten
Een hike langs de meest desolate plekken van het Montafon, dat is mijn plan voor deze tocht. Het Montafon is een uitgestrekt dal in de Oostenrijkse deelstaat Vorarlberg. Ik loop de gehele route in m’n eentje, vergezeld door alleen de natuur en de grenspalen die de grens met Zwitserland markeren. Een grens met als natuurlijke barrière de hoogste en ruigste toppen van het dal. Ik begin mijn tocht langs het Rätikon massief, met zijn ruige toppen en desolate landschap, die bijna natuurlijk overgaan in de Silvretta. Hier doemen de hoogste toppen van het Montafon op, en kom je oog in oog te staan met het eeuwige ijs.
Vervolgens buig ik af naar het noorden en zet koers naar het Verwall massief, met zijn groene bergen en moeraslandschappen. Al decennialang wordt dit gebied met heel veel zorg beschermd. In totaal ben ik een week op pad. Een week waarin het landschap iedere dag veranderd, waarbij het uitzicht na het bestijgen van weer een bergpas je weer compleet verrast en waar iedere zonsondergang op hoogte je weer doet beseffen hoe onwaarschijnlijk mooi de natuur kan zijn.
Genieten van een huttentocht in het Montafon
Het is dus nog vroeg als ik Oostenrijk binnen wandel en het Montafon zich voor mij uitstrekt. De eindbestemming vandaag is de Tilisunahütte, aan de voet van de Sulzfluh. Een bekende en populaire berg. De Sulzfluh ga ik echter niet beklimmen. Mijn tocht vandaag voert me door verlaten dalen en over prachtige bergpassen. Verajoch, Öfapass en de Schwarze Scharte kom ik tegen op weg naar mijn eindbestemming van vandaag.
Ik zet koers richting de hut, terwijl ik me vergaap aan de schoonheid van het Rätikon. Ik passeer de Schweizer Tor, de poort naar Zwitserland. Het is één van de weinige plekken waar je de grens naar Zwitserland kan oversteken. Veel wandelaars gebruiken de moeilijke passage om een uitstapje te wagen naar de Zwitserse kant van het Rätikon. Vroeger waren het de smokkelaars die hier de dienst uitmaakten. Via de Schweizer Tor smokkelden ze hun handel van en naar Oostenrijk. Dat waren andere tijden. Zouden ze überhaupt tijd hebben gehad om de schoonheid van het landschap in zich op te nemen?
Een huttentocht in het Montafon in het najaar
Huttentochten, of je ze nu in de lente, zomer of herfst doet, ze zijn per definitie een avontuur. Mijn huttentocht in het Montafon is niet anders. Het is de eerste keer dat ik in september op pad ben, later in het seizoen dan gebruikelijk. De hutten maken zich al langzaam op voor het einde van het seizoen, ze sluiten immers eind september. Het is over het algemeen ook al wat rustiger: de zomervakantie is op z’n eind gelopen, en de meeste mensen zijn weer teruggekeerd naar hun stressvolle bestaan in de dalen.
Wandelen in september heeft één heel groot voordeel: de natuur gaat zich langzaam van zijn mooiste kant laten zien. De alpenweides krijgen langzaam hun goudgele gloed en ook de bomen kleuren al langzaam mee. De zon staat lager en zorgt vooral in de ochtend- en avonduren voor een haast magische sfeer.
Zonsondergang bij de Tilisunasee
Na een lange tocht met heel wat hoogtemeters kom ik aan bij de hut. Na het avondeten ga ik toch nog even naar buiten: het kleurenspel begint eindelijk. De zonsondergang bij de Tilisunahütte is in één woord magisch. De rust, de kleurenpracht van de wolken en het (bijna) alleen zijn in de bergen zorgen voor een prachtige sfeer. De nacht in de slaapzaal is matig. Mijn mede wandelaars houden me wakker met een zacht ritmisch gesnurk.
De volgende ochtend gaat mijn huttentocht in het Montafon verder. Ik verlaat het Rätikon en zet koers richting de Silvretta. Het Rätikon verschaft me een meer dan waardig afscheid. Het is zeven uur en de zon is net op. De alpenweides worden verlicht met een prachtige goudgele gloed. Heel zachtjes begint het te regenen. Achter me verschijnt een regenboog. Normaal gesproken houd ik niet zo van regen, maar op dit moment kan het me niks schelen. Heel even stop ik met lopen, draai me langzaam om m’n as en besef me toch echt dat dit geen droom is.
Weersomslag in de bergen
Wie een aantal dagen aan één stuk in de bergen is, weet dat de elementen zo zijn invloed kunnen hebben op de plannen. En hoewel ik tot aan de Tübinger Hütte enorm geluk heb met het weer, ontkom ook ik niet aan de nukken van moeder natuur. Er is onweer voorspeld op de dag dat ik het Rätikon verlaat en de Silvretta inloop. Maar gelukkig komen de voorspellingen niet uit.
Als ik ’s avonds echter gemoedelijk in een bijna verlaten Stube zit, komt de Hüttenwirt met een belangrijke mededeling. Het mooie septemberweer is voorbij. De warme wind uit Italië gaat draaien, en iedere doorgewinterde hiker weet wat dat betekent: er komt regen en wind aan. Op hoger gelegen delen gaat het zelfs al sneeuwen. Veel wandelaars moeten hun huttentocht in het Montafon noodgedwongen aanpassen.
De Hüttenwirt heeft dit keer gelijk, want als ik de volgende ochtend naar buiten kijk, word ik begroet door regen, mist en kou. Waar het gisteren nog heerlijk warm was, tikt de thermometer vanochtend net de vier graden aan. Dat is toch wel even wennen.
Niets kan de pret in het Montafon bederven
Bij regen en kou moet ik altijd denken aan een beroemd Noors gezegde: kou is een emotie en slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding. Met dat gezegde in m’n achterhoofd loop ik het restant van de huttentocht in het Montafon gewoon uit. Natuurlijk met een minder mooi uitzicht dan de dagen ervoor, maar je kunt niet altijd zes gooien.
Mijn laatste stop brengt me naar de neue Heilbronner Hütte. Omgeven door de goudgele bergflanken van de Verwall groep geniet ik van de laatste avond van mijn huttentocht. Ik heb geluk, want vanavond staat er een Winzer Abend op het programma. Met andere woorden: alle gasten in de hut doen zich tegoed aan de lekkerste wijnen uit de regio. Verstand van wijn heb ik niet, maar dat maakt niet zoveel uit.
Mijn huttentocht in het Montafon was in één woord fantastisch. Ongeveer 27 jaar geleden zette ik mijn eerste voetstappen in dit dal, maar nog nooit heb ik het landschap zo goed in me kunnen opnemen als nu. Ik was bijna vergeten hoeveel mooie plekken je hier kunt vinden. Ik kan niet anders zeggen dat alleen lopen je wereld verrijkt. Je ziet meer en neemt alles veel beter in je op.
Nieuwsgierig?
Long story short: als je houdt van de bergen en het opgaan in de natuur, dan is het Montafon de plek waar je ooit een keer geweest moet zijn. Wil jij ook zo’n mooi artikel voor jouw website, magazine of regio? Dat kan! Neem contact op en ervaar meer.
